Een van de hoogtepunten van haar 1989 wereldtournee was ongetwijfeld Taylor die met een golfclub in de hand ‘Blank Space’ brengt. Het nummer is een ironisch antwoord op de obsessie van de media met haar liefdesleven en de manier waarop ze haar portretteren als, zoals ze zelf zegt: “A girl who’s crazy but seductive but glamorous but nuts but manipulative”.
Taylor won heel wat prijzen met haar single ‘Shake It Off’, uit haar vijfde studioalbum 1989 (2014). Ze haalde haar inspiratie voor het nummer bij haar tegenstanders, vooral de roddelbladen. Met deze satirische song herneemt Taylor de controle over haar publieke imago: “I go on too many dates / But I can’t make ‘em stay / At least that’s what people say” is een directe aanval op de media die haar als ‘serial dater’ afschilderen.
In maart 2014 verhuisde Taylor naar New York City. Het markeerde het begin van het tijdperk van 1989, dat, simpel gezegd, haar wereldoverheersingsfase was. Ze was er zeker van dat dit album groots zou worden en ze zorgde ervoor dat dit album de wereld zou domineren zoals geen enkel ander album van haar eerder had gedaan. In een kwestie van maanden was Taylor overal: op de cover van elk tijdschrift, dagelijks gefotografeerd en optredens op elke award show. Achteraf gezien stond ze teveel in de spotlights, maar het werkte. Ze werd de grootste ster ter wereld!
Taylor was een toonbeeld van vrijheid en had meer invloed dan ooit tevoren tijdens haar 1989 tijdperk. Midden haar twintiger jaren was ze wereldberoemd, ongeloofelijk rijk, wereldwijd gevierd, een fashion icon en een culturele beweging voor anderen en zichzelf, herkend overal waar ze ging. Ze had ook twee geweldige katten. Sinds 2012 was haar publieke imago veranderd in combinatie met haar privé leven, en niet altijd naar haar zin. Ze vond dat er verandering nodig was. Begin 2014 liet ze haar kapsel veranderen in een bob, maakte een stel nieuwe vrienden en verhuisde van Nashville, waar ze sinds de middelbare school had gewoond en gewerkt, naar New York City. Haar muziek weerspiegelde die veranderingen. Onmiddellijk bij de release bleek 1989 zo succesvol te zijn dat Taylor niet alleen een van de meest succesvolle artiesten ooit zou worden, maar ook een ongeëvenaarde powerwoman die de overhand had in een volatiele media-economie en de opperbazen van de muziekindustrie op hun kniëen bracht.
Op 25 januari 2014 werd Taylor’s recordbrekende vierde album, RED (2012), genomineerd voor de felbegeerde “Album of the Year” – award bij de Grammy’s. De avond voor het grote evenement schreef ze in haar dagboek: “Never have I felt so good about our chances. Never have I wanted something as badly as I want to hear them say RED is the ‘Album of the Year’.” Maar het was niet voorbestemd. Toen het album niet won, ging Taylor gebroken naar huis, at wat hamburgers en frietjes met haar vrienden, huilde en ging uiteindelijk naar bed. Die avond nam ze een van de belangrijkste beslissingen uit haar carrière: “I woke up at four in the morning and I was like, ‘It’s called 1989’. I’ve been making ‘80s synth pop, I’m just gonna do that. I’m calling it a pop record. I’m not listening to anyone at my label. I’m starting tomorrow.”
1989 is het geboortejaar van Taylor. In al haar interviews in de aanloop naar de release van het album sprak ze over het concept van wedergeboorte. Zelfs zonder de noodlottige nacht bij de Grammy’s, was ze toch van plan om een grote verandering in haar leven aan te brengen. Op 6 januari 2014 schreef ze in haar dagboek: “So I’ve decided I want to look at places in New York. I know I went through this phase months ago, but it has to mean something that I’ve circled back to it, right? You know what they say, if you love something let it go and if it comes back… blah blah blah. So I’m leaving the day after tomorrow. Dating is awful. Love is fiction/a myth. I’m over it all.”
In maart 2014 kocht Taylor een paar penthouses tesamen voor $ 19,9 miljoen in de wijk Tribecca in Manhattan die ooit toebehoorden aan regisseur Peter Jackson. Kort daarna werd ze een vaste waarde op de trottoirs van de stad, officieel een New Yorker. Nu ze eindelijk hier was, had ze zich nog nooit zo vrij gevoeld. “It’s so refreshing to see people move on from the idea that all I do is sit in my lair and write songs about boys for revenge.” Ze gaat veel liever naar buiten om nieuwe restaurantjes te ontdekken, of meubels kopen met haar vrienden in Brooklyn. Zelfs de paparazzi was aangenamer, zei ze. “They don’t provoke me, or ask weird questions. And a lot of them are long-lensing it – which, if you have to have paparazzi in your life, is such a better way.” De relatie tussen haar en de fotografen werkte als een droom. Ze werd dagelijks gefotografeerd (soms zelfs meerdere keren en in verschillende outfits) bij het verlaten van haar penthouse, het verlaten van de sportschool en het verlaten van restaurants. Altijd op hoge stiletto’s, met perfect haar en make-up en, in de zomer, bijpassende co-ord sets. Op de vraag of ze de straten van New York in haar eigen persoonlijke catwalk wilde veranderen, zei Taylor eenvoudig: “If I’m in the mood to be held accountable for every single article of clothing on my body, whether it matches, if it clashes, if it’s on trend, then I go out. If I’m not interested in undergoing that kind of debate and conversation – regarding how I’m walking, whether I look tired, how my makeup is right, what’s that mark on my knee, did I hurt myself? – I just don’t go out.”
Er was zelden een dag dat ze geen zin had om buiten te komen. Op haar beurt verscheen ze in “Best Dressed” slideshows van elk opmerkelijk tijdschrift, dit gebeurde allemaal voordat ze zelfs nog maar haar volgende album had aangekondigd. De toon was gezet. Toen ze uiteindelijk begin augustus 2014 hints begon te geven dat er binnenkort iets stond te gebeuren, kwam het internet in rep en roer te staan. In het begin plaatste Taylor cryptische video’s en foto’s op haar Instagram-account, maar een paar dagen later zette ze alles op alles door skywriting-vliegtuigen in te huren om “Taylor Swift 18 5 p.m. Yahoo” boven Central Park te laten tonen. Dit leidde allemaal tot een enorm ambitieus, wereldwijd uitgezonden evenement, gefilmd bovenop het Empire State Building. Taylor verwelkomde haar fans van over de hele wereld in haar livestream met een vrolijk ‘Welcome to New York!’ Tijdens de volgende 30 minuten wist ze iedereen te verrassen met de naam van haar “first documented, official pop album,” genaamd 1989 (verwijzend naar haar geboortejaar), de eerste single, “Shake It Off”, de muziekvideo en de albumcover. Terugkijkend op het idee van “rebirth”, vertelde Taylor verschillende mensen: “Forget Nashville. I am being reborn as a pop star.”
Tijdens haar promotietour voor 1989 in de weken voor de release hield Taylor een reeks van de (nu iconische) “1989 Secret Sessions” in haar verschillende huizen over de hele wereld, waar zorgvuldig geselecteerde fans te horen kregen dat ze een soort geheim evenement zouden bijwonen, zonder in kennis gesteld te worden wat Taylor voor hen in petto had. Bijna iedereen heeft al eens gefantaseerd hoe het zou zijn om vrienden te zijn met je favoriete beroemdheid. Dat ze je zouden opbellen en vertellen over hun dag of hun hart luchten over een rare interactie die plaatsvond backstage bij een prijsuitreiking; samen gezellig gaan lunchen. Wel, voor honderden fans werd die droom werkelijkheid. Ze mochten rondhangen in Taylor’s huis, haar kittens aaien en het nieuwe album 1989 beluisteren, een maand voor andere fans dit konden horen.
De media prezen de geheime sessies als een ongekend, innovatief concept van faninteractie, ongezien voor beroemdheden op het niveau van Taylors bekendheid. Ze speelden een grote rol in de viraliteit van de nieuwe single: ineens waren er YouTube-video’s van fans die dansten op “Shake It Off” in Taylor’s woonkamer. De geheime sessies toonden al Taylor’s marketing- en zakelijke genialiteit, evenals de persoonlijke interactie die ze heeft met haar fans. Het toonde ook aan dat ze precies begreep wat haar fans van haar wilden en hoe ze zouden reageren op een dergelijk evenement. Daarom zou ze de geheime sessies blijven organiseren voor zowel Reputation (2017) als Lover (2019).
Taylor werd een volwassene in de muziekindustrie en was zich scherp, bijna angstaanjagend, ervan bewust dat er ook valkuilen bij deze roem kwamen te zien. Haar gevoeligheid voor de media en hun oordelen hadden haar ongetwijfeld beroofd van vele overgangsrituelen. En hoewel haar angst voor de pers haar hadden voorzien van een fenomenaal succesvolle carrière, hebben ze niet altijd bijgedragen aan haar gelukkige momenten. “You see, my greatest achievements have come hand-in-hand with my greatest moments of criticism or heartbreak. I’ve never had a huge achievement without having the rug pulled out from under me in some way, the next day. And I think that’s just life, but it’s the one thing that I’m still working on.”
Een van die valkuilen was de onophoudelijke focus van de nationale media op haar liefdesleven. Eerlijk gezegd was Taylor een beetje afgemat. “It’s not like I’ve sworn off love. My life is just not conducive to bringing other people into it right now. I’m very childlike and romantic about lots of things, but I’m realistic about this.” vertelde ze Rolling Stone in september 2014 dat daten moeilijk voor haar was. Bijvoorbeeld, er zijn bewijzen. “Seventy percent of the time, when a guy asks me out, it’ll just be a random e-mail.” Een acteur zou haar adres van zijn publicist krijgen en haar stomweg een e-mail sturen. Meestal wees ze ze beleefd af – maar zelfs als iemand door haar muur wist te breken, was het opbouwen van een relatie moeilijk: “I feel like watching my dating life has become a bit of a national pastime. And I’m just not comfortable providing that kind of entertainment anymore. I don’t like seeing slide shows of guys I’ve apparently dated. I don’t like giving comedians the opportunity to make jokes about me at awards shows. I don’t like it when headlines read ‘Careful, Bro, She’ll Write a Song About You,’ because it trivializes my work. And most of all, I don’t like how all these factors add up to build the pressure so high in a new relationship that it gets snuffed out before it even has a chance to start. And so, I just don’t date.”
Maar hoe gefrustreerd ze ook was over het verhaal van de media, Taylor hield zich vast aan het feit dat ze ervan genoot om single te zijn: “I really like my life right now. I have friends around me all the time. I’ve started painting more. I’ve been working out a lot. I’ve started to really take pride in being strong. I love the album I made. I love that I moved to New York. So in terms of being happy, I’ve never been closer to that.” Wat niet per se hetzelfde is als gelukkig zijn.
Hoewel haar privé leven misschien niet helemaal naar haar zin was, waren er eind 2014 veel carrièrepieken die Taylor meer dan genoeg redenen gaven om trots op haarzelf te zijn. Ze twijfelde er nooit aan dat 1989 in de eerste week 1 miljoen exemplaren zou verkopen. Maar anderen waren niet zo zelfverzekerd. Toen het album de verwachtingen van de muziekindustrie van de eerste week verkopen van 650.000 exemplaren verbrijzelde, lachte zij het laatst: “Everyone, in and out of the music business, kept telling me that my opinion and my viewpoint was naive and overly optimistic – even my own label. But when we got those first-day numbers in, all of a sudden, I didn’t look so naive anymore.”
Het album 1989 verkocht maar liefst 1,29 miljoen exemplaren in de eerste week, de grootste zevendaagse verkoop van een release sinds 2002, volgens Nielsen SoundScan. Taylor werd de eerste artiest, die, die mijlpaal van 1 miljoen in een week drie keer bereikte – in heel de geschiedenis. Het was een prestatie die ze aan zichzelf te danken had, het succesvol volbrengen van een wereldwijde tournee tour “The RED Tour” die maar liefst $ 150 miljoen opbracht, een slimme en toegangelijke aanwezigheid op sociale media en onvermoeibare promotie, waarbij ze alles op zich neemt, van tv-optredens tot een rol als New York’s “global welcome ambassador”. Terwijl ze de sprong maakte van country naar pop, bleven haar fans bij haar, gretig om een idool te volgen dat haar eigen koers in kaart uitstippelde. Voor haar harde werk werd Taylor beloond met de allereerste “Dick Clark Award for Excellence” bij de American Music Awards van 2014 en de “Billboard Woman of The Year” eer; de enige artiest die ooit de titel twee keer heeft gekregen. Ze sloot dat jaar af door op te treden op Times Square op oudejaarsavond.
Sinds ze single was, had Taylor een mooi leger van spraakmakende vriendinnen opgebouwd, van wie velen in haar muziekvideo’s verschenen en als VIP gasten werden uitgenodigd op haar concerten. Ze genoot eindelijk van het gezelschap van haar innerlijke cirkel, die ze tijdens haar relaties moeilijker kon onderhouden. “When your number-one priority is getting a boyfriend, you’re more inclined to see a beautiful girl and think, ‘Oh, she’s gonna get that hot guy I wish I was dating’. But when you’re not boyfriend-shopping, you’re able to step back and see other girls who are killing it and think, ‘God, I want to be around her’.” Toen Taylor opgroeide, was ze het niet-populaire kind op de middelbare school dat alleen haar lunch op at. Het was hartverwarmend om haar zo’n grote vriendengroep te zien opbouwen die ze kon vertrouwen. Ze was er duidelijk enthousiast over: “My friends and I text everyday. That’s 20 to 25 girls. Some of them are group texts, most of them are single texts. We know when everybody’s in New York, who’s in town, who’s in L.A. Being a huge group of girls who love each other, we know where everyone is… I’ve never had this before. I feel uncomfortable being the No. 1 priority in my friends’ lives. I want to be there to make their lives more fun, if they need to talk, to be there for spontaneous and exciting adventures, but I don’t want friends who don’t have a life outside of me. The one thing they all have in common is that they love what they do. They have me in their life because they want me in their life, not because they gain from it.”
Maar “the squad” had in werkelijkheid het effect van het nog meer bekend maken van Taylor’s (en haar hele vriendengroep) sterrendom. Iedereen wilde haar vriend zijn, daar kwam het op neer. Maar dit bleek een omslachtig dilemma te zijn voor Taylor: omdat haar professionele carrière met zo’n precisie was ontwikkeld, werd aangenomen dat haar sociale leven niet minder met die exacte precisie tot stand gekomen is; het internet begon haar te beschrijven als een “calculated” persoon, een term die ze echt haat! Deze beschuldiging werd zelfs doorgetrokken naar informele, niet-romantische relaties. Haar beroemde vrienden werden gemarginaliseerd als hopeloze volgers, geselecteerd om bepaalde rollen in Taylor’s leven te vervullen, bijna als leden van de Justice League (“the ectomorph model,” “the inventive indie artist,” “the informed third-wave feminist,” etc.). Dergelijke percepties verbijsterden Taylor, die oprecht om haar vriendinnen gaf.
Waar de media haar niet op kon neerhalen was het feit dat Taylor altijd bekend stond om het vertellen van haar fans dat ze net zoals hen was; dat ze hun vriend was. Op de “1989 World Tour” zou ze bijvoorbeeld over al haar vrienden praten en zeggen dat haar eisen voor vriendschap waren; 1) haar leuk vinden, en 2) tijd met haar willen doorbrengen, waarvoor iedereen in het publiek zich daarvoor kwalificeerde. Maar tegelijkertijd presenteerde Taylor normen van vriendschap in haar eigen leven die voor de meeste van haar fans onbereikbaar waren. Vrijwel al haar echte vrienden waren beroemde en ongeloofelijk mooie modellen. In 2019 erkende Taylor dat ze er spijt van heeft dat ze op zo’n openbare manier met haar vrienden heeft zitten pronken. In een stuk dat ze voor Elle schreef, somde ze 30 dingen op die ze leerde voordat ze 30 werd. Een les waarvan ze zei dat ze deze moest leren, was het rechtzetten van littekens uit haar verleden. Het voorbeeld dat ze gaf was: “Never being popular as a kid was always an insecurity for me. Even as an adult, I still have recuring flashbacks sitting at lunch tables alone, or hiding in a bathroom stall or trying to make a new friend and being laughed at. In my 20s, I found myself surrounded by girls who wanted to be my friend. So I shouted it from the rooftops, posted pictures and celebrated my new found acceptance into a sisterhood without realizing that other people might still feel the way I did when I felt so alone. It’s important to address our long-standing issues before we turn into the living embodiment of them.”
Taylor is nog steeds close met de meeste van haar vrienden uit haar midden twintiger jaren, maar ze delen zelden nog foto’s van elkaar.
Nadat ze de liefde voor de nabije toekomst had afgezworen en het 1989 tijdperk had ingeluid als haar “single and not ready to mingle” fase, kwam het als een verrassing toen Taylor in maart 2015 gezien werd met DJ Calvin Harris, toen ze hand in hand werden gespot op een Kenny-Chesney-concert in Nashville. Hoewel ze lange tijd een “never have, never will” beleid had gehandhaafd als het ging om het bespreken van haar liefdesleven, leek ze deze keer een andere aanpak te willen proberen. In de zomer begonnen Harris en Taylor in elkaars Instagram-feeds te verschijnen, het moderne teken van “things getting serious.” Op de vraag hoe ze het voor elkaar kreeg om te daten in de spotlight van haar intense vriendengroep, legde Taylor eenvoudig uit dat ze alleen maar met iemand zou daten die geen inbreuk zou maken op het nieuwe leven dat ze voor zichzelf had opgebouwd. “That was the way that I decided to go on with my life. Not looking for anything, not necessarily being open to anything, and only being open to the idea that, if I found someone who would never try to change me, that would be the only person I could fall in love with. Because, you know, I was in love with my life.” Tayvin werd het IT-paar van 2015, en de relatie werd Taylor’s langste op dat moment. Het beeld van de media van haar als een “hopeless serial-dater” leek gelukkig eindelijk af te sterven.
2015 was waarschijnlijk een van de grootste momenten in Taylor’s carrière. Daarom werd “The 1989 World Tour” zo gesmacht bij de fans: het zou haar parade over de wereld zijn, weer geschiedenis schrijven met een grootse tournee, het leven, haar overgang en haar fans wereldwijd te vieren, en ze nodigde iedereen uit voor deze wilde rit. Toen haar een paar maanden tevoren naar de setlist werd gevraagd, zei Taylor het volgende: “I know that with the way the fans have latched onto this album, the setlist will be predominantly songs from 1989. You know, when I go back and play songs I know they want to hear, like “Love Story” or “I Knew You Were Trouble,” it’ll be interesting to reimagine them so that the fans get a new experience that feels in keeping with 1989. But I’m so excited. I have so many things I’ve been dreaming up for this.”
Taylor was, op elk niveau, het toppunt van de Amerikaanse cultuur zoals die bestond in de jaren 2010. Toen in mei 2015 “The 1989 World Tour” van start ging, was het al meteen de meest spraakmakende en perfecte popspektakel, mogelijk gemaakt door de meest invloedrijke persoon ter wereld. Taylor nodigde vele collega’s bij haar op het podium uit om dit momentum samen te vieren: Mick Jagger, Mary J Blige, Selena Gomez, The Weeknd, Avril Lavigne en ga zo maar door. Dit groepje van artiesten brachten een concert wereldwijd naar een nieuw level. Taylor’s fanbase breidde zich ook verder uit op manieren die het voorheen gewoon niet had gedaan. Tegen de tijd dat Taylor de tour in december 2015 afrondde, had het meer dan $ 250 miljoen opgebracht en werd het een van de meest winstgevende tours aller tijden. “That was… that was it. My life had never been better,” zei Taylor achteraf.
Op 13 december 2015 (Taylor’s 26e verjaardag) kondigde ze aan dat ze samenwerkte met Apple Music om op 20 december een concertfilm uit te brengen met de titel The 1989 World Tour Live. Gefilmd in het ANZ Stadium waar 75.980 fans aanwezig waren in Sydney Australië op 28 november 2015, toont het volledige 2 uur durende concert en nooit eerder vertoonde backstage beelden en repetities met enkele van de muzikale verrassingsgasten van eerdere shows.
Taylor komt het dichtst in de buurt van een popculturele keizerin, dit standpunt maakte ze nog eens duidelijk toen ze het opnam tegen de opkomende streamingplatforms waarbij haar macht onmiskenbaar duidelijk werd. In het voorjaar van 2014 schreef ze een opiniestuk in de Wall Street Journal waarin ze zei: “Music is art. And art should be payed for. It’s my opinion that music should not be free and my prediction is that individual artists and their labels will someday decide what an album’s price point is.” Zo plantte ze het zaadje in de strijd voor haar rechten als kunstenaar en kunstenaarsrechten in het algemeen. In november 2014, een dag nadat 1989 debuteerde op nummer 1 in de Billboard 200, verwijderde ze haar hele catalogus van Spotify, met het argument dat de advertentie-ondersteunende, gratis service van het streamingbedrijf de premium-service ondermijnde, die hogere royalty’s biedt voor songwriters. Ze vertelde TIME in november 2014: “I’m always up for trying something. And I tried it and I didn’t like the way it felt. I think there should be an inherent value placed on art. I didn’t see that happening, perception-wise, when I put my music on Spotify. Everybody’s complaining about how music sales are shrinking, but nobody’s changing the way they’re doing things. They keep running towards streaming, which is, for the most part, what has been shrinking the numbers of paid album sales. On Spotify, they don’t have any settings, or any kind of qualifications for who gets what music. I think that people should feel that there is a value to what musicians have created, and that’s that.”
Taylor’s beslissing had zo’n impact dat de CEO van Spotify, Daniel Ek, meerdere keren naar Nashville vloog om Taylor persoonlijk te ontmoeten en te proberen haar weer op het platform te krijgen. 1989 was het moment dat haar in zo’n positie van hefboomwerking bracht. Toen Apple aankondigde dat zijn nieuwe streamingdienst, Apple Music, artiesten niet zou betalen tijdens een eerste gratis proefperiode van drie maanden, schreef Taylor een open brief aan Apple en zijn CEO, Tim Cook. In de brief voelde ze het bedrijf stevig aan de tand, en kaartte ze hun beslissing om artiesten niet te betalen tijdens de gratis proefperiode aan en verklaarde dat ze 1989 uit de catalogus zou halen. De volgende dag kondigde Apple aan dat het artiesten zou betalen tijdens de gratis proefperiode, en Taylor stemde ermee in om 1989 uit te brengen op de streamingdienst. Die beslissing kwam de hele muziekindustrie ten goede.
Een andere grote strijd voor Taylor was op het thuisfront: ze vocht voor de rechten om de muziek die ze wilde uitbrengen. In interviews zei ze meerdere keren dat ze niet blij was met haar (nu voormalige) recordlabel Big Machine Records. Ze geloofden niet in haar vermogen om over te gaan naar pop en wilden haar, althans in sommige opzichten, in de countrymuziek laten blijven, waar ze het grootste deel van het afgelopen decennium de onbetwiste toonaangevende vrouwelijke beste artiest was geweest. Toen haar werd gevraagd naar de grootste uitdaging bij het creëren van 1989, herinnerde Taylor zich de “sit-downs” met haar team. In een interview met Billboard in december 2014 zei ze het volgende: “Convincing members of my team that [the pop move] was a good call. People seem to love the album, and we’re all high-fiving each other, but I remember all the sit-downs in the conference rooms, where I would get kind of called in front of a group of people who have worked with me for years. They said, ‘Are you really sure you want to do this? Are you sure you want to call the album 1989? We think it’s a weird title. Are you sure you want to put an album cover out that has less than half of your face on it? Are you positive that you want to take a genre that you cemented yourself in, and switch to one that you are a newcomer to?’ And answering all of those questions with ‘Yes, I’m sure’ really frustrated me at the time – like, ‘Guys, don’t you understand, this is what I’m dying to do?’ The biggest struggle turned into the biggest triumph when it worked out.”
Op hetzelfde moment circuleerde overal een investeringsbankboekje waarin Big Machine Records de bedragen dat ze geïnvesteerd hadden in Taylor rond. Ook de rechten op Taylor’s masters waren hierin opgenomen. Deze informatie was gelekt op Facebook, Twitter en Snapchat. Dat was het signaal aan de businesswereld dat er iets niet klopte. Muziekinsiders zagen dat Taylor nog één album af te leveren had bij Big Machine Records en dat ze geen verlenging van haar contract had ondertekend. Dat was een rode vlag. Over de hele lijn, van haar pre-album opmerkingen, tot de manier waarop het label en Scott Borchetta werkten, je kon het zien: er was daar een kloof. Ze veranderde van genre waar haar label mee bekend was. De redenen waarom Taylor uiteindelijk al haar zes Big Machine Records gerelateerde albums in het decennium van 2020 opnieuw zou opnemen en uitbrengen, begon zich te tonen tijdens het tijdperk van 1989, toen de barsten tussen haar en het recordlabel stilletjesaan zichtbaar werden.
In de herfst van 2015 beleefde Taylor een soort roem die onhandelbaar begon aan te voelen. 1989 was een culturele mijlpaal, ze begon hiermee een nieuwe generatie dat alleen Thriller (1982) daarvoor had teweeg gebracht. 1989 brak record na record en domineerde de muziekindustrie. Moest 1989 in het jaar 1989 uitgekomen zijn, zou het de verkoop van Thriller hebben overtroffen. Je kon nergens rond Taylor heen. Een artiest die zo spraak – en baanbrekend is, is zeer zeldzaam. Maar hoewel het megasucces van Michael Jackson’s album hem op koers zette voor een geweldige carrière, had hij aantoonbaar een gemakkelijkere rit dan Taylor. Ze leefde in een wereld waarin elk woord, beweging, outfit en Instagram-post in realtime werd ontleed. Ze vertelde NME in oktober 2015: “I’m in the news every single day for multiple different reasons. And it can feel, at times, if you let your anxiety get the better of you, like everybody’s waiting for you to really mess up – and then you’ll be done. A lot of the time I need to call my mom and talk for a really long time, just to remind myself of all the things that are great and all the things that matter. If you do something that defines your character to be not what the public thought you were, that’s the biggest risk.”
Toen “The 1989 World Tour” in December ten einde liep, begonnen mensen zich af te vragen: is Taylor bang dat zij 1989 niet kan opvolgen met iets nog groters? “Nooo. How could the next one be as big? Maybe the next album will be a bridge to somewhere else. Or maybe I’ll just go ahead and change everything.”
Hoe dan ook, na het einde van de tour was ze van plan een pauze te nemen. “I think I should take some time off. I think people might need a break from me. I’m going to… I don’t know. Hang out with my friends. Write new music. Maybe not write new music. I don’t know.”
Achteraf bleek dat Taylor niet alleen een pauze van de schijnwerpers wilde, maar misschien echt nodig had. Het begrijpen van de duisternis van wat er in het tijdperk van 1989 onder de oppervlakte gebeurde terwijl Taylor op het hoogtepunt van haar carrière stond, is iets dat destijds niet mogelijk was. Ze worstelde met het proberen te voldoen aan onbereikbare schoonheidsnormen, terwijl ze jarenlang elke dag werd gefotografeerd. Taylor heeft beschreven dat ze ernstige strubbelingen heeft met haar lichaamsbeeld en eetstoornissen ondervond, met name in de documentaire Miss Americana uit 2020: “I learned over the years that it is not good for me to see pictures of myself every day. Because I have a tendency – and it’s only happened a few times and I’m not in any way proud of it – but I tend to get triggered by something, whether it’s a picture of me where I feel like I looked like my tummy was too big, or like someone sad that I looked pregnant or something, and that’ll just trigger me to just… starve myself a little bit. Just stop eating. I thought I was just supposed to feel like I was gonna pass out at the end of a show, or in the middle of it. I thought that was how it was. And now I realize no, if you eat food, have energy, get stronger you can do all these shows and not feel it. Which is a really good revelation because I’m a lot happier with who I am.”
Taylor heeft gezegd dat ze sindsdien beter is geworden. In liedjes als “You’re On Your Own, Kid” van Midnights (2022) zou ze uiteindelijk dat deel van haar verleden in haar muziek verwerken.
Net toen Taylor zich begin 2016 klaarmaakte om een beetje tot rust te komen, zat ze weer middenin een mediastorm. Kanye West had een nieuw nummer uitgebracht waarin hij opschepte dat hij Taylor beroemd had gemaakt en serieus theotheriseerde dat het paar ooit seks zou hebben. Het verhaal pingde de komende 72 uur rond op sociale media en zorgde er over het algemeen voor dat Taylor haar hoofd fameus tegen de muur zou willen bonzen. Was deze hele vete tussen Kanye en Taylor niet voorbij verklaard? Taylor Nation was geschokt. Austin Swift plaatste een Instagram-video waarin hij nonchalant een paar West’s Adidas Yeezy-sneakers in de vuilbak gooide. Taylor zelf was het gewoon moe: “I think the world is so bored with the saga. I don’t want to add anything to it, because then there’s just more.”
West’s kredietwaardigheid en de lange traditie van mannen die afwijzend – zowel actief als onbewust mansplainy – van het harde werk en succes van vrouwen, triggerden haar echter nog steeds. Dit was iets waar Taylor hard voor gewerkt heeft om al het verdiende succes te bereiken, omdat ze een groot deel van haar vroege jaren voornamelijk werd erkend, niet voor haar songwriting-skills, maar voor met wie ze aan het daten was, haar harde werk en behaalde roem gekleineerd in wat ze “my incredibly sexist Men-of-Taylor Swift slideshows” noemde. Toen ze in februari 2016 de hoogste eer van de muziekindustrie won, de Grammy-Award voor “Album of The Year”, besloot ze tijdens haar acceptatietoespraak pakkende woorden te vertellen aan de vrouwen in het publiek: “You know, I went out on a normal amount of dates in my early 20s, and I got absolutely slaughtered for it. And it took a lot of hard work and altering my decision-making. I didn’t date for two and a half years. Should I have had to do that? No. I guess what I wanted to call attention to in my speech at the Grammys was how it’s going to be difficult if you’re a woman who wants to achieve something in her life – no matter what.”
Maar de vete deed niets af aan de bekroning van de Grammy’s van 2016 voor Taylor. Nadat ze had besloten om een puur popalbum te maken nadat ze twee jaar eerder had verloren voor RED, nam ze hier drie Grammy’s mee naar huis, voor “Album of The Year”, “Best Pop Vocal Album” en “Best Music Video” voor “Bad Blood”. Die avond werd ze de eerste vrouw, en vijfde artiest, die ooit twee keer “Album of The Year” won (ze zou in 2021 opnieuw winnen voor Folklore). Het was ook het moment dat 1989 het meest bekroonde popalbum in de geschiedenis werd. Rolling Stone schreef in 2019: “1989 was a blockbuster; hit singles after hit singles after hit videos after tabloid headlines after, ‘Damn, is it really 2019 already and this album is still going?’ Sure was, and Taylor used her second ‘Album of The Year’ win to trumpet her own historic accomplishments. Wow, what a pop star.”
Na de Grammy’s wist Taylor dat ze teveel in de spotlight stond en onmiddellijk uit het publieke oog moest verdwijnen. Ze was zo groot geworden, zo een verleidend doelwit, dat ze niet langer alleen een persoon was, maar een cultureel symbool waarvan alles kon worden geëist. Producer en beste vriend Jack Antonoff beschreef de status van Taylor als “almost like being president. She’s the biggest, but a lot of people have been the biggest. Not a lot of people have been the biggest and the best, and she is.” Taylor keek eigenlijk uit naar een rustiger 2016, vertelde ze in april 2016 aan Vogue: “Honestly, I never relax, and I’m excited about being able to relax for the first time in ten years. I’m just taking things as they come. I’m in a magical relationship right now. This is the one thing that’s been mine about my personal life. I just decided that after the past year, with all of the unbelievable things that happened… I decided I was going to live my life a little bit without the pressure on myself to create something. I’m always going to be writing songs. The thing is, with me, I could very well come up with three things in the next two weeks and then jump back into the studio, and all of a sudden the next record is started. That’s an option, too. But probably not for the moment. I would really like to take a little time to learn things. I have lots of short-term goals.”
Die omvatten “wanting to be a well-rounded person who can make a good drink” en reanimatie. “People tell you little tips, but that’s different from actually taking a class and getting certified.” En zo verdween Taylor van de radar en de aardbodem.
Maar ze zou niet veel tijd hebben om te ontspannen. 2016 bleek het slechtste jaar van haar leven en carrière te zijn, een tijd die ze beschreef als “the apocalypse.” Het zou haar echter ook naar haar ware liefde leiden, degene waar ze al die tijd naar op zoek was, en als gevolg daarvan veranderde ze haar prioriteiten en begon ze een echt privé leven achter de schermen te leiden. Fans wisten helemaal niet of Taylor zou terugkeren naar de muziekwereld; totdat ze in augustus 2017 haar sociale media-accounts zwart maakte om haar reputatie terug te winnen.
Om de 1989 Era af te sluiten vind je hieronder nog een leuk weetje over Taylor Swift:
Toen Taylor de strijd aan het licht bracht waarmee ze haar muziekcatalogus probeerde terug te krijgen, begonnen ook andere artiesten vragen te stellen bij hun rechten. Singer-songwriter Olivia Rodrigo volgde Taylors voorbeeld en onderhandelde met haar platenlabel om haar masters in eigen bezit te krijgen. Ook de Canadese zanger Bryan Adams nam na een meningsverschil met zijn platenlabel zijn eigen back catalogue opnieuw op. Joe Jonas, Rita Ora, Snoop Dogg, Ashanti en andere artiesten gaven toe dat ze net zoals Taylor hun werk opnieuw willen opnemen of hun masters willen kopen.
Extra weetje over onze founder:
Melissa is een echte Swiftie en volgt Taylor Swift al sinds 2006 op de voet. Ze was meteen weg van haar teksten, ook al was dit in de country genre, Melissa kon dit wel appreciëren puur door de boodschappen die ze overbracht en de zang die zo uniek was. Haar eerste concert was “The Speak Now Tour” in België, dit was ook het eerste en laatste concert dat Taylor in haar land deed. Voor de andere concerten nam ze met plezier de trein of het vliegtuig om haar te zien. Na de release van het album “1989” was Melissa nog meer fan dan ooit tevoren. Taylor haar overgang van country muziek naar pop, was de beste stap die ze ooit kon zetten! Voor “The 1989 World Tour” is ze afgereisd naar Amsterdam (Nederland). Dat concert blijft op de tweede plaats staan van beste concerten dat Melissa ooit gedaan heeft van Taylor. Maar het album? 1989 is tot de dag van vandaag nog steeds haar favoriete album. Melissa hecht zich stevig aan de liedjes die op dat album staan. Ze representeren momenten uit het verleden, maar heeft ondertussen ook liedjes van het album aan het heden kunnen linken. “Je kan gerust zeggen dat 1989 een soort dagboek is geworden voor mij. Er zijn liedjes die me laten denken aan het verleden en liedjes die ik aan gebeurtenissen in het heden kan linken. Kortom, willen mijn vrienden en familie weten hoe ze staan in mijn leven? Dan is er op dit album voor elk van hen wel een liedje terug te vinden!” Vooral de song ‘New Romantics’ is Melissa haar lijflied. Iedereen ondervindt wel eens dat mensen tegen je keren en nare dingen achter je rug om zeggen. Dan is het aan jou om die mensen achter je te laten en te tonen dat je niet bent wat ze zeggen en dat je torenhoog boven hen staat. Dat je volop moet genieten van het leven met de mensen waarmee je wel verder wilt gaan. Wanneer Taylor haar re-release van “1989 Taylor’s Version” uitbracht, trakteerde ze haar fans op 5 nieuwe liedjes uit de beruchte ‘Vault’. “Hier zaten we allemaal op te wachten! Toen ik voor het eerst ‘Is It Over Now’ hoorde, wist ik het meteen; dit liedje was de voorganger van de song ‘Out Of The Woods’ één van mijn favoriete songs ook van het album, maar ik wist altijd dat er iets ontbrak bij dit nummer.” Nadat Taylor bekend maakte dat inderdaad de twee songs samen hoorden, vroegen we ons meteen af waarom ze dit lied überhaupt had weggelaten; we weten ondertussen allemaal waarom, maar zijn Taylor dankbaar dat ze dit eindelijk toch met haar fans deelt! Het album 1989 staat, hoe kan het ook anders, als eerste favoriete album bij Melissa op de lijst. “Om hier een top 3 van te geven is echt onmogelijk! Dit album beschrijft gewoon alles wat ik doorgemaakt heb en wat ik vandaag op de dag voel.” Per uitzondering i.p.v. een top 3, wordt het een top 5 (wat nog steeds een moeilijke keuze was).
Haar top 5 van 1989:
- New Romantics
- Out Of The Woods
- Welcome To New York
- Wildest Dreams
- Clean
Hier kan je nog een foto van “The 1989 World Tour Amsterdam” terugvinden, die Melissa even uit het archief heeft gehaald. Wie weet maakt ze nog een sample van de video’s, dus houd zeker onze sociale media kanalen in de gaten!
Dutch 
Turkish 
French 
German 
Italian