Gekleed in een rood ringmeesterkostuum brengt Taylor tijdens haar Red Tour ‘We Are Never Ever Getting Back Together’. Op het album RED toont Taylor dapper alle verwarrende emoties die ze in haar liefdesleven heeft meegemaakt. Het nummer ‘22’ is dan weer een ode aan haar jeugd en een sneer naar de critici die eerder haar talent afwezen vanwege haar jonge leeftijd.
In 2012 was Taylor 22 en werd ze al snel een icoon van haar generatie. Ze kreeg meer roem en faam dankzij het tienerpubliek die ze helemaal voor zich had gewonnen en van haar een ster hadden gemaakt. Terwijl ze zich voorbereidde om haar vierde album, RED, uit te brengen, zei ze dat ze veel begon na te denken over waar ze heen wilde in het leven. Gezien haar enorme commerciële en kritische artikels, was het moeilijk voor te stellen hoe ze haar momentum zou volhouden. Dus toen Taylor erin slaagde om met haar album RED op de zesde plaats van de Billboard Top 100 binnen te komen, was het duidelijk dat ze een van de grootste carrières in de muziekgeschiedenis had opgezet.
Toen ze juist 20 jaar oud was stond Taylor aan de top van de wereld. Afgezien van de verkoop van miljoenen albums en concertkaartjes, had haar imago als “America’s Sweetheart” haar tot een aantrekkelijke reclamepartner gemaakt voor Target, Sony, Walgreens, CoverGirl, Keds, Elizabeth Arden en Diet Coke. Ze verscheen ook op de cover van elk relevant tijdschrift, van Rolling Stone tot Vogue en Vanity Fair. Achter de schermen was het echter niet alleen rozengeur en maneschijn. In een aflevering van 2020 van Rolling Stone’s podcast “500 Greatest Albums of All Time”, herinnerde Taylor zich hoe ze zich in die tijd voelde: “At 22, I was already watching newer, cooler artists come out every week. I was already feeling like, ‘You know, shit. I’m on my fourth record, what can I offer people?’ That was sort of when I was like, ‘No, you know what? I don’t want this to be the part of me that stays in this one place musically forever and bores people to
death.’ It was an interesting wrestling match with my own fears of
remaining stagnant that made RED the kind of joy ride that it ended up being.”
Al dit succes weerhield Taylor er niet van om zo hard mogelijk haar best te doen om de patroonheilige van haar generatie te blijven. Dit was een eigenschap van haar die geweldig was en waar ze zich de dag van vandaag nog steeds aan vasthoudt. Ze was een evenwichtige volwassene, en toch kon je de speelsheid in haar terugvinden die normaal was voor die leeftijd. Ze tweette regelmatig over haar kat, Meredith, en keek “veel tv” – voornamelijk misdaad en dramaseries. Haar favoriete series zijn nog steeds Law & Order SVU en Grey’s Anatomy. Ook schildert ze enorm graag. Wie kan zich nog de face-painting party’s herinneren? Taylor houdt er nog steeds van om met haar vrienden de coolste gezichten te schilderen.
Taylor sprak over haar prestaties alsof ze plaatsvonden in de context van een wild onwaarschijnlijke droom – een waarvan ze op elk moment wakker geschud zou worden. Dat omvatte het feit dat ze in 2012 een paar maanden deel uitmaakte van de Amerikaanse royalty, toen ze met Conor Kennedy aan het daten was. Volgens een insider die dicht bij Taylor stond, kenden haar ouders Rory Kennedy, Conor’s tante,
omdat ze buren van elkaar waren in Malibu, en zo maakte Taylor kennis met de familie. En toen, in januari 2012, werd ze gezien met Rory en haar moeder, Ethel Kennedy, op het Sundance Film Festival, waar Rory haar documentaire, Ethel, debuteerde. Daarna leek Taylor plotseling niet meer weg te slaan uit de Kennedy clan. Ze bezocht de familie in Hyannis Port op 4 juli en zeilde met hen mee op Nantucket Sound. Toen Ethel Kennedy werd gevraagd wat ze zou denken om Taylor
als “granddaughter-in-law,” te hebben, antwoordde ze tegen de pers: “We should be so lucky.” In het vroege najaar liep de relatie stuk, maar Taylor’s band met Ethel bleef bestaan. Ze droeg het nummer “Starlight” aan haar op, die je terug kan vinden op de RED album.
Zelfs na deze meer dan buitengewone zomer leek Taylor van plan een “normaal” leven te leiden. In interviews sprak ze over tijd maken om eens te gaan shoppen of wandelingen door het park te maken zoals de meeste mensen in het dagdagelijks leven doen. Echter, de werkelijkheid was compleet iets anders. Taylor haar agenda zat volgeboekt met fotoshoots, rode lopers en vele tv optredens. Ze liep vaak over straat met een koptelefoon zodat ze het klikken van de vele foto’s van de paparazzi niet kon horen. Taylor is een echte analist. Ze heeft vaak nagedacht over hoe haar leven eruit zou zien moest ze echt doorbreken in de muziekindustrie en hoe ze met dit gebeuren allemaal zou omgaan. Ze beloofde haar zelf altijd met de voeten op de grond te blijven. Voor haar doorbraak keek ze als tiener vaak naar Hollywood sterren, waar ze inspiratie uithaalde om krachtig met de media te kunnen omgaan en
de dag van vandaag is ze dankbaar dat ze zo’n geweldig leven kan leiden!
Maar toch was Taylor in staat om haar “oude leven” in de wervelwind van roem en faam staande te houden. “Als je nog steeds gewoon je beste vriend kunt bellen die je vanaf de middelbare school kent en kan praten over dezelfde dingen waar je vroeger over sprak, dan weet je dat je het goed doet.” Toen Taylor het had over liefde en relaties in haar tienerjaren, zei ze het volgende: “My girlfriends and I are plagued by the idea, looking back, that (some boys) changed us. You look back and you think: ‘I only wore black in that relationship. Or I started speaking differently. Or I started trying to act like a hipster. Or I cut off my friends and family because he wanted me to do that.” It’s an unfortunate problem. I think that one thing I’m really afraid of is that magic doesn’t last. That butterflies and daydreams and love, all these things that I hold so dear, are going to leave some day. I haven’t had a relationship that’s lasted for ever. I only know about them starting and ending. Those are my fears. I spend a lot of time balancing between faith and disbelief.”
Taylor’s neiging om te romantiseren ging niet zonder kritiek. Vele journalisten beschuldigden haar van alles, van het verkopen van valse sprookjes aan jonge meisjes, tot het voortdurend klagen over ex-vriendjes. Ze verwierp die haat artikels door te verkondigen, als je verliefd wordt of een relatie loopt stuk, heeft iedereen een nummer nodig waarbij je gevoelens bij aansluiten. Taylor schrijft veel liedjes over de liefde, waarbij ieder van haar fans wel een nummer heeft waar die zich mee kan vergelijken.
Na de release van RED en het zeer publieke einde van haar relatie met One Direction-ster Harry Styles, kwam Taylor’s lange goede relatie met de pers in diepe wateren. Plots maakten journalisten, mensen – en niet alleen haters op het internet, maar ook publieke figuren – haar belachelijk. Het begon met Ellen Degeneres die elke keer wanneer Taylor in haar show te gast was, de spot dreef met haar
liefdesleven. Vervolgens ging dit ook verder door naar de 2012 Country Music Awards in november van dat jaar, waar gast presentators, Carrie Underwood en Brad Paisley de spot dreven met haar zomer romance die ze met Connor Kennedy had. “Are they ever gonna get back together?” vroeg Paisley. “Never, ever, ever.” antwoordde Underwood, verwijzend naar Taylor’s nummer 1 hit “We Are Never Getting Back Together.” “Like, never.”
Nadat ze haar hart in hitnummers had uitgestort, vond Taylor dat haar liefdesleven – of wat er nog van over was – als een grap werd behandeld. Op de Golden Globes in februari 2013 kwamen gast presentatoren Tina Fey en Amy Poehler op het podium en maakten een grapje: “You know what, Taylor Swift, you stay away from Michael
J. Fox’s son.” De grap zou niet hebben gewerkt als Taylor’s liefdesleven niet zo onder de loep lag bij het publiek. Wederom werd er de spot gedreven met haar. Het publiek explodeerde van het lachen, en, alsof iedereen zich weer in de middelbare school bevond, riepen sommigen, “Ooooooooh.” “Go for it.” reageerde Poehler. “No.”
antwoordde Fey. “She needs some ‘me’ time to learn about herself.” Daar explodeerde het publiek wederom van het lachen.
Taylor was op dat moment in de damestoiletten. Dus ze hoorde niet het galmende geluid van gelach waarbij iedereen in Hollywoord haar aan het uitlachen was. Toen ze dat moment besprak in een interview met Vanity Fair een paar weken later, glimlachte Taylor gewoon en zei: “You know, Katie Couric is one of my favorite people because she said to me she had heard a quote that she loved” – from former secretary of state Madeleine Albright – “that said, ‘There’s a special place in hell for women who don’t help other women.’” Het incident werd al snel een veel gevolgd verhaal op het internet en Twitter. Het is begrijpelijk dat de negatieve en duidelijk seksistische pers Taylor echt leek te storen: “I was just sort of like, ‘Oh well, you know, I can laugh at myself.’ But what it ended up adding to was this whole kind of everyone jumping on the bandwagon of ‘Taylor’s dates too much’ – which, you know, if you want some big revelation, since 2010 I have dated exactly two people. And the fact that there are slide shows of a dozen guys that I either hugged on a red carpet or met for lunch or wrote a song with, but I apparently was, quote unquote, ‘linked’ to them – it’s just kind of ridiculous. I’m sick of the tabloids’ saying I obsess over guys. Why would you obsess over guys? They don’t like it.”
Ze glimlachte. “For a female to write about her feelings,” ging ze verder, “and then be portrayed as some clingy, insane, desperate girlfriend in need of making you marry her and have kids with her, I think that’s taking something that potentially should be celebrated – a woman writing about her feelings in a confessional way – that’s taking it and turning it and twisting it into something that is frankly a little sexist. I’m work-crazy. That’s the thing that I’m crazy about, that I don’t stop thinking about, you know? I think they need to make up these angles because my actual personal life doesn’t have a shocking angle to it: I go to work. I come home. I occasionally go out with my friends. I occasionally go on dates. ‘She’s 23! She
occasionally dates! She goes out to dinner with her friends sometimes!’ No one’s gonna click on that. They’re only gonna click on it if they ask some ludicrous question that isn’t slander because it’s got a question mark at the end of it.” Achteraf gezien is Taylor echt trots op haar RED album en de thema’s die ze daar in aanhaalt. Ze vertelde Rolling Stone in 2020: “I look back on RED as my true breakup album. Every other album has flickers of different things. But this was an album that I wrote specifically about pure, absolute, to the core heartbreak.”
Ondanks de tabloid-drama begon Taylor in maart 2013 aan haar derde concerttournee, “The RED Tour”. Het was haar grootste concert ooit toen, en het had alle sporen van een stadion-pop blockbuster. Er waren Jumbotrons en LED-verlichting, multilevel podia en hydraulica en confetti drops, een zevenkoppige band, vier back-up zangers, vijftien dansers, bijna net zoveel kostuumverwisselingen. Toch was het hart van een Taylor Swift show intimiteit: zo heeft ze “Mean” van haar vorig
album Speak Now mee in haar set list verwerkt. Het nummer gaat over pesten. Ze zong dit aan de rand van het podium terwijl ze dit akoestisch bracht op haar banjo. Taylor droomde al lang om op een heel groot podium te staan en liedjes te zingen voor veel mensen, liedjes die ze zelf geschreven had… Dagdromen is altijd al een beetje haar ding geweest al sinds ze klein was, omdat ze toen al niet zozeer een
sociaal leven leidde. Toen optreden voor een volle zaal van 14.000 mensen op een zaterdagavond was helemaal nieuw voor Taylor. De wereldwijde tour, de sponsordeals en de verkoop van merchandise hielpen Taylor uiteindelijk om de best verdienende muzikant van 2013 te worden en nam een enorme $ 39,7 miljoen mee naar huis. Ze herwon de eerste plaats op de Money Makers-lijst van Billboard nadat ze in 2012 ook de titel had gehouden voor het voorgaande jaar.
Buiten haar muziekcarrière maakte Taylor haar debuut in de sitcom New Girl (2013), en had ze een bijrol in de film The Giver (2014). In 2013 schreef ze samen met Jack Antonoff “Sweeter Than Fiction” voor de soundtrack van de film “One Chance” en ontving er een “Best Original Song”-nominatie voor bij de 71 e Golden Globe Awards.
2013 was het jaar van Taylor. Het leek alsof ze om de andere dag nog een award toevoegde aan haar toch al eindeloze collectie. In mei van dat jaar kaapte ze even acht van de 11 Billboard Music Awards weg, waaronder voor “Top Artist” en “Top Billboard 200 Album” voor RED. Tijdens een van haar vele acceptatietoespraken die avond, vertelde ze de menigte met een sneer naar iedereen die haar het afgelopen jaar belachelijk heeft gemaakt: “You are the longest and best relationship I ever had.” Ze gaf ook een energieke uitvoering van haar nummer “22”, danste in het rond gekleed in een short met hoge taille en een T-shirt met een eenhoorn en een regenboog dat de slogan omvatte “Haters gonna hate”.
Een ander hoogtepunt kwam in juni 2013, toen Taylor zich bij de Rolling Stones mocht voegen op het podium in het United Center in Chicago waar ze “As Tears Go By” zong. Zo danste ze ook met Mick Jagger rond op het podium, alsof er geen publiek aanwezig was. Na de show deelde ze met haar 28 miljoen volgers op Twitter, dat het optreden heel speciaal voor haar was: “Filing this under ‘never in my wildest dreams’. Thank you Rolling Stones for inviting me to Chicago to sing with you.”
Tijdens de RED Era was de liefdesrelatie tussen Taylor Swift en Nashville nog groter. Ze was de eerste echt wereldwijde ster van het land die ambassadeur was, niet alleen van Amerika, maar ook van Ierland, Brazilië en Taiwan. Ze verleende moderniteit, kosmopolitisme en jeugd aan een genre dat van oudsher voor de tegenovergestelde waarden heeft gestaan. Het Country Establishment is misschien
niet gek op popmuziek, maar het hield er zich niet van om een popster in hun midden te hebben en waren bereid Taylor overal te volgen waar ze ging, en stuurde nummers als “We Are Never Ever Getting Back Together” naar de nummer 1 in de Hot Country Songs-hitlijsten. Nashville deinsde er dan ook niet voor terug toen Taylor haar single “I Knew You Were Trouble” uitbracht. Het is de enige plaat met een dubstep bass-drop die ooit spins op een countryradio heeft gekregen. De country industrie is vergelijkbaar met een familie. Ze kennen hun artiesten al jaren, en zowel artiest als de country industrie staan elkaar bij. Het is een wisselwerking om elkaar zo verder te helpen laten groeien.
Maar Taylor’s relatie met de country industrie was niet enkel gebaseerd o carrièreberekening. Nashville is een country stad, en Taylor is in de eerste plaats altijd al een songwriter geweest, met de invloed van Music Row’s waarden va vakmanschap en verhalen. Daarom deed ze ook een genereuze donatie aan het Country Establishment. In oktober 2013 woonde ze een gala-lint-cutting-ceremonie bij voor het Taylor Swift Education Center in de Country Music Hall of Fame and Museum, die ze persoonlijk schonk met een donatie van 4 miljoen dollar. Taylor houdt ervan om deel uit te maken van de country-music-gemeenschap. Ze is erg enthousiast over haar muziekeducatiecentrum en het feit dat ze op dat moment drie lessen aanboden.
Het centrum heeft een klaslokaal, een hands-on instrumentenruimte en mogelijkheden voor doorlopend onderwijs. Museumfunctionarissen zeiden dat het nieuwe centrum de onderwijsmogelijkheden in de toekomst gaat vermenigvuldigen. Taylor zal bij elk programma ook betrokken zijn. Ze noemt haar lessen ook geen lezingen. Ze wil niet het gevoel geven dat de leerlingen daar verplicht iets moeten doen. Ze houdt liever Q&A’s waarbij de studenten vrij vragen kunnen stellen en een discussie over een bepaald thema kunnen opstarten. Zoals songwriters hebben elk een ander idee over wat nu precies een goede song is. Tot op de dag van vandaag is Taylor’s band met Nashville nog steeds heel sterk.
Die gevoelens werden op zijn zachtst gezegd terug beantwoord. Taylor was de lieveling van Nashville; het kon maar niet genoeg zijn om haar te overstelpen met onderscheidingen en awards. In het najaar van 2013 noemde de Nashville Songwriters Association International haar voor de zesde keer “Songwriter/Artist of the Year”. Ze was genomineerd voor 21 Country Music Association Awards en had er negen mee naar huis genomen. Halverwege de CMA’s-Ceremonie van november
verschenen de grootste country sterren van het land op het podium – Tim Mcgraw en Faith Hill, George Strait, Brad Paisley, Keith Urban en Rascal Flatts – om Taylor de “Pinnacle award” te overhandigen, de hoogste eer in country muziek waarvan die maar één keer eerder was uitgereikt, aan Garth Brooks. De award is in het leven geroepen om “een artiest te erkennen die zowel nationaal als internationaal
bekendheid heeft verworven door middel van concertuitvoeringen en platenverkoop op niveaus die uniek zijn in country muziek. De artiest heeft ook de hoogste positie van erkenning bereikt binnen de brede uitgestrektheid van muziek wereldwijd. Het talent en de aanwezigheid van de artiest zullen op lange termijn een positieve invloed hebben op de waardering van country muziek voor de komende generaties.”
De reden achter de beslissing om het aan Taylor toe te kennen was dat ze country muziek naar een hoger niveau had getild, dat dankzij haar het bereik breder en invloedrijker werd dan ooit tevoren. En dat hoewel ze niet alleen een countryster was, maar ondertussen wereldwijd een superster, bleef ze loyaal aan haar country roots en bleef ze country naar een nog hoger niveau tillen. Brooks won zijn award toen hij 43 was; Taylor was 23. Dit was enorm! Tijdens de viering feliciteerden nog andere grote namen Taylor voor de gewonnen award – Carly Simon, Mick Jagger, Ethel Kennedy, Julia Roberts, om er maar een paar te noemen. Taylor was duidelijk ontroerd door al de liefde die ze kreeg. Tijdens haar speech na de in ontvangstname kon ze dan ook haar tranen niet bedwingen. Ze bedankte iedereen om haar zo speciaal te laten voelen. Tim McGraw verklaarde waarschijnlijk wat iedereen in gedachten had: “Hoewel Taylor nu misschien op het hoogtepunt van haar carrière staat, wie weet welke nieuwe hoogtes ze nog weet te bereiken?”
Een groot voorteken voor wat komen zou was de Victoria’s Secret Fashion Show, die in december 2013 werd uitgezonden. Taylor was een van de belangrijkste muzikale gasten en deed mee aan het plezier op de catwalk met haar eigen thema-outfits, waaronder een flamboyante Union Jack-jurk voor haar duet met Fall Out Boy op hun nummer “My Songs Know What You Did In The Dark”, en een prachtige sprankelende zilveren mini-jurk om haar eigen hit “I Knew You Were trouble” te brengen voor de finale van de show. Berucht genoeg raakte Taylor die avond bevriend met supermodellen Karlie Kloss, Gigi Hadid, Cara Delevingne en Martha Hunt. De Fashion Show met Taylor was zo’n hit dat ze het jaar daarop opnieuw werd uitgenodigd om in de show op te treden.
Nog een hoogtepunt uit 2013 kwam toen Taylor een fondsenwervingsgala bijwoonde voor de liefdadigheidsinstelling Centrepoint in Kengsington Palace in Londen. Daar besloot ze spontaan om prins William mee op het podium te trekken om samen met Bon Jovi een ongepland liedje te brengen, namelijk “Livin’ on a Prayer”. Hoewel de meeste mensen misschien verlegen zijn bij het bijwonen van een bal in een koninklijk paleis met hooggewaardeerde royalty’s, gaf Taylor prins William voor de performance een high-five en besloot de prins daarop om er voor te gaan! Tijdens een interview opende prins William over de surrealistische ervaring: “When I sat down to watch Jon Bon Jovi do his performance, I thought, ‘That’s it. My job is done. I’ll get a dinner in a minute and I might be able to have a chat to some people and, you know, I’m off-duty a little bit now.’ Little did I think what was going to happen next. I’m sat next to Taylor Swift. She’s on my left. And after Jon does his first song, there’s a pause, and she turn to me. She puts her hand on my arm, looks me in the eye, and says, ‘Come on, William. Let’s go and sing.’ To this day, I still do not know what came over me. But frankly, if Taylor Swift looks you in the eye, touches your arm, and says, ‘Come with me…’ I got up like a puppy and went, ‘Yeah, okay, that seems like a great idea. I’ll follow you.’” Het was zeker voor iedereen een moment om te onthouden!
Na de wervelwind van 2013 dacht Taylor al veel na over haar volgende album. Terwijl ze op “The RED Tour” was, had ze al nieuwe liedjes geschreven en ideeën opgedaan: Honderden teksten en duizenden spraakmemo’s in haar iphone. Ze speelde een paar concerten in Londen en Berlijn in februari 2014 en eindigde de tour officieel in juni 2014 in Azië. Maar ze was van plan om een groot deel van 2014 te besteden aan het schrijven en opnemen van haar nieuwe album, een vooruitzicht dat zowel opwindend als angstaanjagend was voor haar. Taylor maakte zich overal zorgen over. Er waren dagen dat ze een mentaliteit had van ‘Oké, het is een goede run geweest.’ Maar op andere dagen kon die stemming al veranderen naar dat alles mogelijk is en dat ze niet kon wachten om haar nieuwe muziek die ze voorheen nooit eerder gebracht had uit te brengen. En dan waren er avonden na een hele dag in de studio te hebben zitten werken, dat ze weer doodsbang was dat het nieuwe album niet zou aanslaan bij haar fans. En dan waren er nachten waarbij Taylor de slaap niet kon vatten, en daar zijn haar beste liedjes voor haar nieuwe album uit voort gekomen. In 2020 keek Taylor terug op die tijd en zei ze het volgende: “I felt so proud and still feel so proud of my origins in Nashville. But at a certain point, I started to feel like, ‘Am I allowed to color outside the lines here?’ And it really was amazing, on RED, to realize, ‘Oh, I’m allowed in these rooms, I’m accepted in these rooms.’ That was something that freed me up for a world of change and challenge and innovation. I never would’ve had the bravery to make the full leap into pop music, if I hadn’t been able to do what I did with RED and to work with the people that I worked with. I wil always look back on it and think, ‘Wow, that was really the beginning of everything that I’m doing (now).”
In dat moment klonk ze echter minder gestresst, terwijl ze ook de focus legde op haar verdere toekomst. 2013 was voor Taylor echt dé mega doorbraak in de muziekindustrie. Ze was nog maar 22, vrijgezel en ze stond gelukkig en zorgeloos in het leven. Het kwam allemaal zo snel op haar af, dat ze er de tijd niet voor had om er even bij stil te staan. Nog steeds voelt ze zich haar zo. Ze is ondertussen gewend aan het mediacircus dat haar reilen en zeilen op de voet volgt, maar heeft na al die jaren ook geleerd dat als je geen gehoor geeft aan onwaarheden die geschreven worden in artikels, dat uiteindelijk het verhaal afsterft en er niet meer over gesproken wordt.
Na het afronden van “The RED Tour” in juni 2014, plaatste Taylor een citaat van C.S. Lewis op haar Instagram: “There are far, far better things ahead than any w leave behind.” Ze besefte op dat moment nog niet hoeveel gelijk ze had. Ze stond op het punt de grootste ster ter wereld te worden!
Om de Red Era af te sluiten vind je hieronder nog een leuk weetje over Taylor Swift: Toen Taylor in 2019 tijdens de American Music Awards het podium betrad om een medley van haar grootste hits te brengen, maakte ze een krachtig statement. Op dat moment liet Braun haar geen
nummers uit haar eerdere albums zingen tijdens de jaarlijkse ceremonie. Ze nam het op tegen de muziekmagnaat door op het podium te verschijnen in een oversized wit hemd met daarop de namen van haar eerste zes albums. Een groep kinderen voegde zich vervolgens bij Taylor op het podium, in
bijpassende outfits. Volgens fans betekende het dat toekomstige generaties eigenaar moeten kunnen zijn van hun eigen werk.
Extra weetje over onze founder:
Melissa is een echte Swiftie en volgt Taylor Swift al sinds 2006 op de voet. Ze was meteen weg van haar teksten, ook al was dit in de country genre, Melissa kon dit wel appreciëren puur door de boodschappen die ze overbracht en de zang die zo uniek was. Haar eerste concert was “The Speak
Now Tour” in België, dit was ook het eerste en laatste concert dat Taylor in haar land deed. Voor de andere concerten nam ze met plezier de trein of het vliegtuig om haar te zien. Voor “The RED Tour” is ze afgereisd naar Berlijn (Duitsland). Dat concert was voorlopig haar favoriet, want voor haar was er geen beter album dan RED! Ook al was het vooral een break-up album, in die periode had ze geen last van een breuk dat ze moest verwerken, maar de liedjes werden stuk per stuk toegevoegd aan haar favorietenlijst. Vooral de song ‘All Too Well’ werd haar therapy song! “Dit lied alleen thuis of in de auto luidkeels meeschreeuwen geeft zo’n machtig en goed gevoel, dat een slechte dag, terug een top dag wordt!” Wanneer Taylor haar re-release van “RED Taylor’s Version” uitbracht, trakteerde ze haar fans op de 10 minuten versie van de song, waar haar fans al zolang op zaten te wachten sinds ze tijdens een interview plotseling verkondigde dat er een 10 minuten-versie bestond. Swifties konden vanaf toen 5 minuten langer meeschreeuwen. Het album RED staat nog steeds als derde favoriete album bij Melissa op de lijst.
Haar top 3 van RED:
1. All Too Well (10 minutes version)
2. Red
3. Everything Has Changed
Hieronder kan je nog enkele foto’s van “The RED Tour Berlin” terugvinden, die Melissa even uit het archief heeft gehaald. Wie weet maakt ze nog een sample van de video’s, dus houd zeker onze sociale media kanalen in de gaten!
Dutch 
Turkish 
French 
German 
Italian 
